پیامد کاربرد باکتریی های بردبار به نمک و زغال زیستی بر کارایی آنزیم های آنتی اکسیدانی در گیاه جو زیر تنش شوری

برای بررسی پیامد کاربرد باکتریی­های بردبار به نمک، زغال زیستی و گچ بر پاسخ­های آنزیمی و ناآنزیمی جو در تنش شوری، آزمایشی با طرح کاملا تصادفی به­گونه فاکتوریل با سه تکرار در گل­خانه­ در سال 1395-96 انجام شد. تیمارهای پژوهش 1) جدایه­های باکتریای بردبار به نمک (بدون باکتری،T0، باکتری megaterium Bacillus (T5)، باکتری licheniformis Bacillus (T17))، 2) بیوچار (0 و 5% وزنی/وزنی) و 3) آب‌شویی خاک (بدون آب‌شویی و آبشویی) و 4) کاربرد گچ (0و50 درصد نیاز گچی) بود. نتایج این پژوهش نشان داد که به­کارگیری باکتری و زغال زیستی مایه کاهش کارایی آنزیم­های آنتی­اکسیدانی در گیاه جو می­شود. این کاهش در تیمارهای آب‌شویی شده بیشتر بوده است. همچنین گیاهان مایه­زنی شده با هردو باکتری، دارای بیشترین غلظت پـرولین بودند که این اندازه در باکتریT17 (Bacillus licheniformis) وهمراه با زغال زیستی و گچ به گونه چشم­گیری بیشتر بوده است. بهره­گیری از بهساز زغال زیستی، گچ و مایه­زنی با جدایه‌ها مایه افزایش پایداری پرده یاخته­ای شده است که بیشترین افزایش در تیمارهای مایه­زنی شده با جدایه باکتریT17 Bacillus licheniformiدرخاک آب‌شویی شده با 50% نیاز گچی دیده شد. روی­هم­رفته این پژوهش نشان داد که بهره­گیری از زغال زیستی، گچ و باکتری­های بردبار در برابر نمک، می­تواند ابزار کارایی در کاهش پیامد بد شوری بر گیاه شود.